yokuş

kalkınma mahallesi alkiraz sokak(eski ismi ile) Trabzon. çocukluğumuzun bir bölümünün geçtiği yer. sokakları, komşu bahçeleri, komşu evleri ve evimiz hep oyundu bizim için. odun parçasını eline alıp araba sesi çıkarmalar, top peşinde koşturmalar, yakalamacılık, ebe, sobe, 5 taş, isim şehir, kaçma kale, tıp, foduk.. yorulmak bilmeden sabahı akşam etmeler..

hafta sonları köy. köydeki arkadaşlar, akrabalar ve köye has oyunlar.. şimdiki teknoloji o zaman olsa belki biz bunları kaçıracaktık.

yokuş dediğim, sokağın yokuşu. balkonun karşısında dikenlikler arasında erik ağacı vardı. üstündeki erikleri seçmeye çalışırdım bahar, yaz aylarında. ve her gece yatakta cır cır böceğini dinlerdim.. o yokuşta geçti çocukluğum. oranın değişimine şahit oldum. hüzünlerine, sevinçlerine..

ilkokul bitip Kocaeli ne gittiğimizde uykuya dalarken hep yokuşun en başında ki elektrik direğine balkondan baktığım anın görüntüsü gelirdi aklıma..

eskidim gözlerde, kalbim aynı diye savunmam. bilirim sözlerde, anlatılmayan gerçekler var. hayalini yaşayan çocuğa, sevgiliye dokunmam. bilirim bizlerde, anlaşılmayan gerçekler var..

yokuş çıktık bunca zaman, bize düzü anlattılar. menfaat, itibar, etiket aranan. iş işten geçince insanlığı sorguladılar..