Kategori arşivi: Halfabe

bir yanı kahve rengi, bir yanı kara. kim söyledi gözlere dengi? gönülde açtı yara..

evdeyiz çoğunlukla ama yine de hastayız galiba.. dikkat te ettik olmadı, kurallara kim uymadı?.. garanti na..

güneş gözlerden uzak, yağmur da belli ki yağmayacak.. özetin özeti günler. zamanı unuttu haller. derin uykuya dalmak istiyor gözlerim. belki hayatımı uzaktan izlerim.. al kalbini ver kalbimi, durmuyor yerinde gitmesi gerek. söndür yangını, kor ateşi olmuyor gönülde susması gerek..

yağmura karışıp gittik yıllar önce. önce sen gittin elleri sevince. karşımda bir pencere ötesi yok. çok aradım gözlerini karşılığı yok.. korkulan olur ama sen kendini üzme. hayalin yok diye geceye kızma. üstünü açık bırak belki bir yerlerden düşersin. sonra da başka hayallere koşarsın..

artık sonunu ön gördüğün kitabın son sayfası mı var karşında? Nedendir? her şeye yakın olup, bir o kadar uzak durmak bu yaşında.. vazgeçmek hayallerden, bir başkasına hediye etmek yolunda ilerliyoruz. soru sual haklarını kullandı sessizliğim. iyice içine kapanmak ne getirecek bilemiyoruz.. son sayfalarını okuyup gidenler oldu. son sayfa, son kelime,… Continue reading →

gülüşlere ömür sığdırdı gönül ama kitapları okumadan bitirdim saydı. biz mi düştük tuzağa? zormuydu İstanbul? planlar hep yalnızlığa kaydı.. susmaktı en doğrusu, herkes bunu söyler. konuştu bunu da söyleyenler. kime ne kadar susacağız bilmeyenler. sonunda yalanın susmasını bekler.. unutulmuş olmak, unutmaktan daha iyi. o seni unutsa da, yaslandığın duvarı unutursan… Continue reading →