uzun cümleler kurmayı sevmedim. kısa ve anlaşılmayan, sessiz cümlelerim oldu. mecburiyet dışında arka sıralarda geçti hayatım. tahtaya çıkmayan adam, eğitimci oldu..
kara bulutlar toplandı diye, gölge mi çöktü huzuruna? yağmurla açılır kapılar sevgiliye. sen şimdi yaz. bugün okunmazsa bile okunur yarına..
“Bir fırtına tuttu bizi..”
ardı sıra gelen türkülerin yanında kendi demlediğim çayımı arıyorum. bir ara aklımdan geçenleri unutup son baktığım fotoğrafına dalıyorum..
“iki küçük kol düğmesi..”
söz uçar, azı kalır..
Bir yanıt yazın